Als je leert ben je een nerd, als je niet leert ben je dom. Als je eet ben je dik, als je niet eet heb je anorexia. Als je meedoet aan trends ben je een meeloper, als je dat niet doet hoor je er niet bij. Waarom is het altijd het een of het ander? Waarom zijn we nooit goed genoeg? Waarom doen we zoveel ons best om 'goed genoeg' gevonden te worden. If we'll never be good enough, then why do we still keep trying?
Vorig jaar tijdens een scheikundeles, waarbij onze docente boos op ons was omdat ze ons iets vroeg te doen, dat we blijkbaar verkeerd deden. toen ik de opmerking maakte ,, Het is ook nooit goed'', wat ze dus blijkbaar gehoord had, antwoordde ze met: ,,Nee, dat klopt inderdaad, SuQin. Het is nooit goed, want jullie luisteren niet.'' Misschien is het een beetje raar voorbeeld, mijn punt is: Ligt het aan ons dat we nooit goed genoeg zijn? Jullie, ofja, andere mensen, leggen ten slotte de lat voor je..
Van de andere kant is het wel weer zo, dat we zo goed mogelijk moeten presteren, dus moet die lat wel hoog liggen. Want als ze die gaan verlagen, zullen wij ook minder gemotiveerd zijn. We zijn gewoon gefocusd op een doel, en zo zijn de mensen die de lat leggen dat ook. We willen dat doel, in dit geval dus die lat, halen, en zelfs overtreffen. Dus misschien is het ook wel goed dat we 'nooit goed genoeg' zijn.
Door de lat steeds hoger te leggen, zorgen ze dus dat wij gemotiveerd blijven, om beter te worden. En dat 'beter worden' in dingen, zit nou eenmaal in ons. We willen gewoon ergens een 'masterskill' hebben, dus wijzelf zullen de lat ook steeds hoger leggen..
