When it all falls down

We are the ones holding fear in our lives.

Maybe I shouldn't be that realistic.. after all.

Juli 2012 schreef ik iets over realistisch zijn en over dat ik juist zoveel wilde doen en zoveel dingen wilde maar ik ook realistisch moest zijn en ik niet al mijn dromen waar zou kunnen maken. Ik scheef ook over mijn perfect man: 'Ik wil in Parijs wonen met een hopeloos romantische Fransman, in een appartement in het centrum met een balkonnetje waarvan je de Eiffeltoren kunt zien.' Dat is hoe dan ook niet uitgekomen tot nu toe, ik zou echt niet weten hoe ik dat nog niet voor elkaar heb kunnen krijgen ahum. Maar het ging erom dat ik juist zo graag iemand wilde die hetzelfde beeld over romantiek had als ik, vandaar hopeloos romantisch. Waarom ik een fransman wilde weet ik eigenlijk niet, ik vind franse mannen eigenlijk helemaal niet zo leuk. 

But as time passes and we get older, we learn some things. Zo heb ik geleerd wat echte onvoorwaardelijke liefde is. Maar dat is niet wat mij verbaasde. Ik heb namelijk ook geleerd wat echte romantiek is: echte romantiek is wanneer je vriend je niet mee kan nemen naar Parijs, hij Parijs naar jou brengt. Inclusief croissants, stokbrood, brie en rozen. En heeft hij, hoe krijgt hij het toch voor elkaar, een gestreept shirt aan -how french-, een moustache en een baret op. 

'nd that's what I call romance, nu denk ik wel twee keer na voordat ik zoiets belachelijks wil als een hopeloos romantische fransman -die ik niet waarschijnlijk niet eens zo leuk vind- als ik nu iets tien keer beters heb.